Быў парог.
Быў яшчэ падсвядомы пачатак.
Ды мацнела крыло,
выраўноўваўся крок
і жыццё маладое,
як весняе свята,
светла бачылася здалёк.
Мэта – божа! – якая!
А мара!!
Даць бы сілы,
падняць на крыло!
І паплечнікі ёсць,
і... ахвяры,
і сумненні,
якіх не было.
Дум гарачых
муры не астудзяць.
Ад развагі былой –
невыразнасць мяжы.
Ён ішоў да людзей...
Што пакінулі людзі!?
Цьмяны пробліск надзеі
ды сцежак крыжы.
Калі б сам,
то адкінуў даўно асцярогу,
і сумёт забыцця
ўжо схаваў бы яе.
Ды не сам,
не сабе...
Для нашчадкаў дарогу
ён адкрыў.
І паходню
НАМ
перадае!