Няхай прынята гаварыць, што tempus curat,
І ўсё мінае непазбежна ў жыцці.
Але цябе наўрад ці колісь я забуду,
Мне для таго трэба ў вечнасць адысці
На гэтым свеце мне няма супакаення,
Твой мілы вобраз пастаянна прада мной.
Ён надае мне вялізарнае натхненне,
І адначасна мне нясе нясцерпны боль.
Толькі цяпер я ўсвядоміў канчаткова,
Што няма шчасця на гэтай грэшнай зямлі.
І як б ні мучылі мяне цені былога,
Трэба змірыцца з тым, што зоркі так сышлісь.
Што б ні паслала мне мая зямная доля,
Праз ўсё я пройду, хай урэшце і згару.
Ты ж будзь заўсёды такой светлай і чароўнай,
І за любоў маю, прашу, мяне даруй.
Будзьце шчаслівыя! За любоў
Будзьце шчаслівыя! За любоў прабачэння не просяць!