Абудзiць певень загуменне,
i зазвiняць у лузе – росы…
Якое дзiўнае iмгненне:
Ступаць па росах гэтых босым!..
На вадапой!..- гукае статак
Пастух, зрываючы сунiцы…
Адсюль у свет я браў напрамак,
Баяўся некуды спазнiцца.
А на рацэ – жыве маленства,
Купаюцца са смехам дзецi…
Шукаў пачуццям падабенства
i не знайшоў я ў тлумным свеце.