Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Міхась Курыла

Годы жыцця: нар. у 1956
Месца нараджэння: вёска Зафільцы Валожынскага раёна Мінскай вобласці

Біаграфія:
Нарадзіўся 2 студзеня 1956 года ў сям’і калгаснікаў у в. Зафільцы Валожынскага раёна Мінскай вобласці. Бацька працаваў механізатарам, маці – рахункаводам у калгасе “17 верасня”.

Закончыў Брылькоўскую васьмігодку, Сёмкава-гарадокскую школу-інтэрнат Мінскага раёна. Шэсць гадоў правучыўся (завочна) на філфаку БДУ імя У.І. Леніна. У 1982 годзе атрымаў дыплом гэтай установы. У 1983 г. пайшоў працаваць загадчыкам Лужанскай сельскай бібліятэкі Валожынскага раёна. У 1986 г. з сям’ёй пераехалі ў райцэнтр. Працаваў машыністкай, швачкай, пераплётчыкам бухдакументацыі ў КБА. З 1997 года – кіраўнік гуртка “Мастацкае Слова” Валожынскага раённага Цэнтра творчасці. Зараз – метадыст народнага мастацка-літаратурнага аб’яднання “Рунь” пры РЦК.

Друкавацца пачаў з 1975 года. Першая падборка ў газеце “ЛіМ” з’явілася ў 1986 годзе. Акрамя таго, друкаваўся ў “Мінскай праўдзе”, “Чырвонай змене”, часопісах “Маладосць”, “Беларусь”, “Вясёлка”, “Роднае слова”, альманаху “Дзень паэзіі”. Выдаў дзве кнігі вершаваных твораў “Белы птах” (1996) і “Асенні рэнесанс” (2001).

Член ГАА “СП Беларусі” з 1998 г.



Сярэдняя: 3.7 (7 галасоў)

Як лiсце залатое
У сонечнай алеi,
Твая – прысутнасць, мiлая,
Патрэбна на зямлi.
Хай свет наш вар’яцее,
Хай непагадзь шалее –
Апошнi жар свой клёны,
Як iснасць, збераглi.

Я веру, што змагу,
Я ведаю, сумею
(Хоць мiстыкай, хоць глупствамi
Хтось мару нарачэ) –
Цябе спаткаць iзноў
У сонечнай алеi,
Дзе цёпла i ад лiсця –
Апалага яшчэ…



Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Для лёгкiх для аблокаў
Няма канца нi краю,
Плывуць яны высока
Над родным нашым краем.

Над тым – што перажыты,
Над тым – чаго не знаем;
Над побытам i бытам –
Над Пеклам цi над Раем…

Пастух аблокаў – вецер –
На месяцы гарцуе,
Маланкамi, як плеццю,
Аблокi ён лупцуе…

Плывуць, плывуць аблокi,
Чародамi, па пары –
Нясуць свой сэнс глыбокi
Людскiя будзяць мары.



Яшчэ не ацэнена

Абудзiць певень загуменне,
i зазвiняць у лузе – росы…
Якое дзiўнае iмгненне:
Ступаць па росах гэтых босым!..

На вадапой!..- гукае статак
Пастух, зрываючы сунiцы…
Адсюль у свет я браў напрамак,
Баяўся некуды спазнiцца.

А на рацэ – жыве маленства,
Купаюцца са смехам дзецi…
Шукаў пачуццям падабенства
i не знайшоў я ў тлумным свеце.