Дзе ўзялося тое,
Што змяніла нас?
Каб маўчаць у нядолі...
Ды трапіць у гэты час.
Мець марай скрыню...
Якая існуе.
Бо ў Дамавіне
Ніхто нас не скуе.
Але гэтым марам
Супраціў Пан Бог...
Каб не адлучыцца...
Каб ганак Яго лёг.
Каб увайсці ў Браму
У сваім Жыцці...
Трэба нам не гнуцца
І меньш за ўсё паўзці...