Зноўку восень жаўцюткім лісточкам
Паціхеньку ў акенца стукае,
Як жабрак благенькім кіёчкам
На начлег да нас вечарам грукае.
Лісту холадна. Ён адарваўся
Ад радзімай галінкі навекі.
Мне не сорамна. Я не цураюся
Ні радні сваёй, ні зямелькі.
Дзе ж цяпло знайсці лісціку восенню?
Людзі грэцца ідуць да людзей.
Адчыніце таму, хто ў ноч цёмную
Прыціскае свой кій да грудзей.