З вышыні птушынага палёту
Гляну я рэчку, дом і гай –
Вось яна, любімая старонка,
Капаткевіцкі прырэчны край.
Праплылі стагоддзі, праляцелі,
Нібы птушкі на ракою Пціч,
Нам пакінулі ў спадчыну пясчаны
Бераг родны і адвечны кліч.
Мы на голас гэты крочым, едзем
Ці ляцім праз тоўшчу дзён і спраў,
Каб да берага любімага прыпасці,
Удыхнуць знаёмы водар траў.
Каб рукой да вербаў дакрануцца
І адчуць душы сваёй пад’ём,
І як птушкі, зноў сюды вярнуцца
Адрадзіць ці збудаваць свой дом.