У інтымным змроку ціша.
Скразьняк ўварваўся з боку выйсьця.
Такая ціша дзе магчыма
Чуць як пані пляскае вачыма.
Ўрослыя паны ў фатэлі -
Грувасткія сланы ў партэры,
З кабетамі чакаюць дзеяў:
Сьпеваў, жарсьцяў ды віялянчэляў.
Вось заслона ў міг зьнікае.
На сцэне золак сьціпла зьзяе.
І струны загучалі старыя,
Засьпяваў маэстра Авэ Марыя.
Выбух воплескаў ударыў,
Брынчалаў ў смокінгах уразіў.
Заслона гасіць ўсё імкліва.
Фэерыі ўжо фініта.
За заслонай ўпалі маскі
Ды іншыя зайгралі жарсьці.
Садома паўстае наноў.
Б’ецца шкло ды льецца кроў.
Зьнікне там у раз дар мовы.
Пасыпце попелам галовы.
Гаспадары на костах таньчуць,
Больш крыві чырвонай прагнуць.
Сьлёзы зьмерзлых сірацінак.
Страляньне сьмерці з карабінаў.
Раздаўся віскат недзе войстры.
Ўвага! Гэй! Маэстра мёртвы!...
На сцэне бачым казкі сьвет,
Але на сцэне там акторы,
Яны там граюць ў казцы ролі.
А за заслонай нам жыць нейк.
Красавік 15 2016