Апошні матыль асенні
На фары мае ляціць
Камар залятае у сені
I цэлую ноч не спіць
О Божачка, як жа прыкра
Адчуць мне, што лета прайшло
I восень рукой адвыклай
Пакрые марозам шкло
Што вечарам цёмным, доўгім
Я буду узгадваць май
I лета шляхі-дарогі
У сэрцы сваім трымаць
А потым, як толькі сонца
На лета паверне зноў
Адчую я зноў бясконца
Да гэтай зямлі любоў