Дадолу сонца рушылася ў бруд,
Датла спаліўшы небылі і былі,
Калі я выйшаў у дарожным пыле
На скрыжаванне гора і пакут.
Там цьмянела ліхтарнае святло,
Там тры жанчыны ўкленчана стаялі
I разам сваё шчасце адпявалі,
Якое іх да скрухі давяло.
Я мерыў іх журбу на свой капыл,
Я брыў за імі па слядах крушэння,
Я пасылаў ім знакі суцяшэння,
Я дзіўным быў і недарэчным быў.
Цяжар нябёсаў плюшчыў, як метал,
Як сківіцы раз’юшанай хімеры!
Я аб надзеі ім казаў, аб веры,
Я пра каханне нешта мармытаў.
Утрох яны на струпавых нагах
Iшлі ў нябыт за даляглядам поплеч –
Iм быў не чутны мой вар’яцкі покліч,
Iм Месяца свяціў журботны гак.
Трымцеў на свечцы дробны матылёк,
Калі яны спыніліся раптоўна:
Iх галасы – рахманыя, што воўна,
Тлумачылі мне ветліва здалёк.
I я зазнаў бязвыхаднасць рабоў,
Распятых на пакутным скрыжаванні,
Пачуўшы іх маркотнае прызнанне:
– Я – вера.
– Я – надзея.
– Я – любоў.