Муэдзін ахрып
і з мінарэта,
стомлены, як вол,
пачаў мычэць.
Не ідуць —
крычы хоць усё лета —
мусульмане верныя ў мячэць.
Людзі ў полі;
просіць піць бавоўна,
і пшаніца просіць:
пара жаць...
Праплыве хмурынкаю раптоўна
каля сцен мячэці паранджа.
Муэдзін кабету прывітае,
сам сабе прамовіць муэдзін:
«Паранджу, напэўна, надзявае,
каб хаваць маршчыны
ад мужчын...»
А ў даліне сонца разлілося,
з гор грыміць
сцюдзёны вадаспад,
і цалуе спелае калоссе
шчокі загарэлыя дзяўчат.
Ім не трэба чорнага чачвана,
ззяюць вочы шчасцем і красой.
Паранджа з краіны ўсёй сарвана,
нібы ноч мінуўшчыны цяжкой.