Нікога.
Сумны вечар.
Сакавік.
Не думка ў галаве - іржавы цвік:
"Я тут адзін. Але чаму, навошта?"
Ахутвае, бы коўдра, цішыня.
На чорным небе зорная гульня.
На сотні год -
"Ліхтар, дарога... Пошта"
Няўжо маім пакутам не канец?
Чаму я тут? Скажы мне, Астравец,
Чаму ўспрымаю адзіноту востра?
Сумневаў рэха чутна адусюль.
Нясу ў сабе сваіх пытанняў куль,
Масток шукаю, каб пакінуць востраў.
18.03.2016