(4.08.1947—25.09.1996)
З прыгожай і роднай самотнай краіны
Паехаць да мора і там—патануць...
Праз дождж па дарогах, дзе плачуць рабіны,
Самотныя людзі самоту вязуць.
І дрэвы губляюць апошняе лісце,
І следам лятуць за машынай вятры,
І ты ўжо не можаш спыніць іх і выйсці,
Каб з лесам, каб з рэчкаю пагаварыць.
Ты едзеш не ў хату, ты едзеш пад крыж,
Дзе вечнасць чакае цябе на пагосце,
Таму так балюча і шчыра маўчыш...
Зноў мора чужое далёкае сніцца,
Дзе чорныя хвалі, як чорны пажар.
І раптам на бераг
вады бліскавіца,
І падае неба—
пад хвалямі
хмар...
І ціха ізноўку, і светла, бы ў Храме,
І свечкі, як зоркі ў сусвеце, гараць.
І маці страчае...
І што скажаш маме,
І што тут Айчыне сказаць?..
14—15.12.1996
кранальна
кранальна