Высокае, як голас бору,
шчасце
Сябе знайсці аднойчы у жыцці!
Якое шчасце ў бор,
даўно апеты
Паэтамі і птушкамі,
ўвайсці.
З кашом лазовым пад руку, як з летам,
Збіраць фальклор крамяны, баравы!
I раніцы настрой, калі,
туманам
Падняўшыся,
запоўніў паплавы,
Настой лясны ўдыхаючы, ўздыхнуў я
Ля могілак вясковых за мастом.
Сцяжынка баравая пад нагамі
Мне завіляла радасна хвастом.
I сосны – хоць і вецер у галовах –
На роздуму дарогу навялі.
I кропелькі дажджу майго грыбнога
Мяне крапілам неба абдалі!
Я вырас вось пад гэтымі дажджамі.
Я вырас.
Ды расце мая любоў
Да краю,
Дзе ў бары маім аднойчы
Сябе знайшоў, шукаючы грыбоў!
1983