Наш бацька Нёман
Ціхі у маю
Кудысь з усходам паспяшае
І толькі качкі да бабры
З ягонай сілай граюць.
Ён, пацяшаясь як дзіця,
Павольна іх кіруе
І памеж гэтым, як заўсёды,
Далей к марам вандруе.
Нясе туды наш дождж і снег,
Сардэчны боль,
Дзіцячы смех
Людское гора і турботы
І Хай нясе - Так мней клапоты.