Вымірае, зьнікае ўшчэнт,
І падобная ўжо да кіёска,
Мой адвечны суцішаны боль,
Беларуская родная вёска.
Адыходзіць яна ў нябыт,
Ды пустымі становяцца хаты,
Колісь быў тут даўно дабрабыт,
Селянін жыў тут багаты.
Зараз бачу – бабуля стаіць,
Сумны позірк,гаротныя вочы,
І мацней у грудзях забаліць,
Паратунку ня знойдзеш у ночы.
Але шлях усё ідзе ды ідзе,
Толькі думкі ў вечнае скрусе,
Пакрысе яе не стае,
Маёй роднай, маёй Беларусі..