Аднойчы падчас сустрэчы са сваімі сябрамі і добрымі знаёмымі я папрасіў іх напісаць на паперцы, якія асацыяцыі і думкі выклікае ў іх фраза «Без цябе…». Спачатку ўсе нібыта з ахвотаю ўзяліся за працу, аднак трошкі пазней асобныя з прысутных адмовіліся выканаць маю просьбу і вярнулі мне абсалютна чыстыя аркушы паперы. Астатнія выканалі заданне, і вось што яны напісалі.
Адзін з іх напісаў: «Мне здаецца, што ўначы нехта вырваў
маё сэрца і схаваў яго дзесьці ў патаемным падземным сховішчы,
без цябе,
мая матуля!»
Другі напісаў: «Кожны дзень я пераглядаю нашыя старыя фотаздымкі — гэтыя маўклівыя сведкі нашага тагачаснага шчасця —
без цябе,
мая каханая!»
І напісаў трэці:
«Я ніколі не адчуваю сябе цэласным,
напоўненым ўсімі фарбамі і пахамі жыцця;
я — нібы разбітае люстэрка
без цябе,
мой сябра!»
А яшчэ адзін напісаў: «Мне ўяўляецца, што я страчваю сувязь з небам
і не атрымліваю ніякай энергетычнай падпіткі ад сонца
без цябе,
мой Бог!»