Бязважкі рамонак з імпэтам хлапечым
трызніў матыльковым палётам:
– Ах, каб не карэнне, таксама ў сінечы
кружляць бы я змог бесклапотна.
Спакою заўсёднага як не бывала, –
увысь, на птушыныя сцежкі...
Ды марна – трымала карэнне трывала,
яднала з жытнёвым узмежкам.
Нарэшце, о шчасце, рамонак сарвалі –
расчынены дзверы ў бязмежжа...
Маркотна адзін за адным ападалі
пялёсткі на родны абмежак.
Як праўдзіва!..На жаль...
Як праўдзіва!..На жаль...