Нас прадзімае вецер свежы,
Мы ловім пырскі і дрыжым.
Давай пакінем узбярэжжа
I зорнай сцежкай пабяжым.
Чаму няёмка і нясціпла?
За што пашлюць услед дакор?
Глядзі, — блакітны месяц выплыў
I высыпаў мільёны зор.
Гарачым прысакам і срэбрам
Ён сцежку вымасціў удаль,
I паласатыя, як зебры,
Варочаюцца спіны хваль.
А сцежка вабіць, сцежка кліча
За небакрай, за небасхіл,
Дзе нават Чарнамор не злічыць
Усіх сузор'яў і свяціл.
Хадзем! Хоць сёння будзь паэтам,
Не ў кабінеце, а ў жыцці,
Каб не стаяць за парапетам,
А сцежкай месячнай прайсці.