Бываюць дні, калі жыццё
Падалей хочацца паслаць,
Душа крычыць: “Запі і ўсё!
Кідай змагацца ды шукаць!”
Не ткуцца ў вершыкі радкі,
І апетыт не хоча быць,
А тэлефон, як знак тугі,
На пыльным століку маўчыць.
Ды варта стаць каля акна,
Калі ноч сцеле цішыню,
А ў небе сажы чарната –
І ўбачыш зорку там сваю.
Праменняў мяккае святло
Пяшчотна лашчыць небасхіл,
І забываецца ўсе зло
Часіны той, дзе лес не міл.
Пакуль той зоркі есць краса,
Не кіне шчасцейка мяне,
Ліхой часіны ж паласа –
Яна пабудзе і міне.