Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Валера Мацулевіч

Сярэдняя: 2.3 (7 галасоў)

Жудасны Марс узышоў над Зямлёю,
Жахі вайны за сабою прывёў.
Плямай крывавай праз бінт супакою
Жудасны Марс узышоў.

Пыльны пейзаж на Чырвонай Планеце
Ў госці, напэўна, сабраўся да нас.
Гінуць дарослыя, гінуць і дзеці –
Менш перамог, чым параз.

Жудасны Марс узышоў над Зямлёю,
Толькі Надзея б ізноў ажыла,
Сведкай Кахання калі б над журбою
Зорка Венера ўзышла.



Сярэдняя: 3.3 (11 галасоў)

Бываюць дні, калі жыццё
Падалей хочацца паслаць,
Душа крычыць: “Запі і ўсё!
Кідай змагацца ды шукаць!”

Не ткуцца ў вершыкі радкі,
І апетыт не хоча быць,
А тэлефон, як знак тугі,
На пыльным століку маўчыць.

Ды варта стаць каля акна,
Калі ноч сцеле цішыню,
А ў небе сажы чарната –
І ўбачыш зорку там сваю.

Праменняў мяккае святло
Пяшчотна лашчыць небасхіл,
І забываецца ўсе зло
Часіны той, дзе лес не міл.

Пакуль той зоркі есць краса,
Не кіне шчасцейка мяне,
Ліхой часіны ж паласа –
Яна пабудзе і міне.



Сярэдняя: 3.6 (5 галасоў)

Тут вока краты-мачахі не лашчаць,
А пах ідзе нібыта ў д’ябла з пашчы.
Які па ліку, падлічы старанна,
Сядзіць ў турме бязвінна пакараны?

На сценах скруха вісне павуціннем,
Раку-душу далі сціскаць плаціне.
Сляпой Фемідзе зноў ахвяраваны,
Гніе ў турме бязвінна пакараны.

Тут Справядлівасць ў кайданах навекі,
А Самавольства з Праўды чыніць здзекі.
І ў сэрца нож ужо накіраваны
З палынных слоў – “бязвінна пакараны”.

Цытату з Дантэ хочацца прыводзіць:
“Пакінь надзею, хто сюды ўваходзць”.
Але прамень, на волі вельмі танны,
Нясе ў грудзях бязвінна пакараны.

Калі я бачу свет яго вачамі,
Пішу радкі слязінамі ў адчаі.
Чаму Пан Бог глядзіць расчараваны,
Што ў турмах ёсць бязвінна пакараны?



Сярэдняя: 3 (2 галасоў)

(Напісана пад уражаннем ад жнівеньскіх падзей 2020 года ў Беларусі)

Неба ўвечары нібы кумач,
А у небе галодны крумкач,
Для якога найлепшы з дароў –
Беларускага сонейка кроў.

А пад ім – пажаўцелы мурог,
Вырас ля скрыжавання дарог,
Што вядуць на чатыры бакі,
Дзе баяцца хадзіць і ваўкі.

Вось дарога да багны вядзе,
Не павернеш назад – быць бядзе!
Там смярдзіць ненажэрная твань
І ўначы ходзіць чорная здань.

А другая вядзе да сяла,
Дзе няма ні двара, ні кала,
А на цэркве, што проклята звыш,
Хутка зваліцца з купала крыж.

Трэцяй дойдзеш, глытаючы пыл,
Да зарослых травою магіл.
Пустазелле расце і быльнёг –
Прэч адгэтуль не чуючы ног

Па чацвёртай дарозе праз лес –
Па сцяжынцы прыкметнай ледзь-ледзь,
Што вядзе праз вякі, праз грахі
Да адвечнай і мудрай ракі.

Хваля з Нёмана, нібы сляза,
Зрок ачысціць ад прыцемкаў зла,
Не дазволіць загінуць, прапасць
І надзею на лепшае дасць.