Здавалася, я бачу страшны сон,
Але - жыццё. Ды цяжкая навала.
З акна бальніцы, ціхая, бы стогн,
Бабуля белых птушак частавала.
Кавалачкі ім кідала мацней,
Маленькія, як бусінкі каралей.
А чайкі адляталі ад яе,
Здзічэлымі крычалі галасамі.
Глядзела я - тлумачыць не магла,
Чаму ў грудзях так сэрца халаднее...
Нібыта бы за птушкамі святла
Ляцела ўдалячынь яе надзея.