Не золата мае каштоўнасць,
ні срэбра, ні грошы краін.
А час, што нясе нам
няўмольнасць,
і горыччу цягне, як дым.
Ен ўсе, што мы маем адвеку,
жывем чым і з чым паміраем.
як скарб, што далі чалавеку,
як лекі, як вецер, як здзекі,
што тут, на зямлі, пакідаем.
Праз час мы к сусвету крочым,
праз час нашы душы лятуць,
і высока, як пчолы, гудуць
і за намі пільна сочуць.
Праз час мы адойдзем далека,
развітаемся з гулам зямлі,
паплывем, як чаўны, караблі
за мяжу чалавечага зроку...