Вершы беларускіх паэтаў

Часамі нахлыне сумненне:
Ці ты не ўпустую кіпеў,
Ці знойдзе ў каго разуменне
Твой клопат і праведны гнеў?

А што, калі боль твой дарэмны
I ён не разбудзіць ані
Чужога сумлення,
                       што дрэмле
У сытай тупой цішыні?

Трывожна,
             пакутна
                         і горка
Агортвае роздум цяжкі.
He цешыць душу адгаворка,
Што час наш і век наш такі.

He веру,
           не веру,
                      не веру,
Што служым выгодзе адной
I свет наш забіты даверху 
Маной,
        мітуснёй,
                     балбатнёй.

Што бытам нейлонным закрыты
Далёкі сівы небасхіл
I лыч адарваць ад карыта
Ужо не знаходзіцца сіл,

Шануецца чан, і тапчан свой,
I спрытна адхоплены куш,
I подлай мараллю мяшчанскай
Так многа спустошана душ...

Ёсць хіжыя,
                злыя,
                        дурныя,
Прайдохі,
Дзялкі,
Махляры.
Пляваць ім на буры зямныя.
Іх вабіць зацішак нары.

Ды знаю:
             мяне зразумеюць
He тыя, што гучна крычаць,
А тыя, што плакаць умеюць
I горка самотна маўчаць,
Што, з лютасцю сціснуўшы зубы,
Працуюць,
              глытаючы пот,
Ратуючы свет наш ад згубы,
He просячы лішніх даброт.

Няхай нават гэткіх і меней —
На чэсны іх суд аддаю
Усе свае сны і сумненні,
Любоў і надзею сваю.