Чуеш, каханая, долу спускаецца вечар:
Чорнымі крыламі сад вечаровы калыша,
Рукі цалуе, у вусны ўкладвае вершы —
Ціша.
Подыхам лёгкага ветрыку па апусцелым пакоі
Крочыць маўчанне, нябачна кранае фіранку.
Поўня ўзышла і любуецца ў небе сабою
Да ранку.
Радасць расце, шырэюць і вокны і сцены,
I матылі, нібы птушкі, кружляюць над намі.
Чуеш, каханая, пахне на вуліцы сена —
Снамі.
Чуеш, каханая, як анямела дыханне?..
Каханне.