На замёрзлых вокнах зоркі,
воку непрыемны - колкія.
Подыхам сваім сагрэю рукі,
толькі ў сэрцы мяккім - грукі.
Заліваю горла белай вадкасцю,
раблю гэта ў цяжкай падкасці...
Да цябе імкнуўся я, каханая,
але, мусіць, тут незваны я.
І як учора, дзень ды ноч,
сцены з цэглы на марозе,
ты не стой на месцы, кроч,
праўду знойдзеш у дарозе.
І хадзіў, куды глядзеў,
а прыйшоў ізноў назад.
З светлых, змораных надзей
атрымаўся гучны жарт.
На замёрзлых вокнах зоркі,
воку непрыемны - колкія.
Час ішоў - ішлі гады,
з іншым там сядзела ты.
У гэтых вокнах ты была -
наша цёплае каханне
завіруха замяла...