Да вяртання ў нябёсы –
Усяго толькі крок,
Толькі крок…
У халоднай калюжі
Вада на асклепкі паб’ецца.
Скрыжаваннем любові,
Зямных і нябёсных дарог –
Гэты снежны парог…
Успамінам душа абарвецца…
Адгукніся, прашу –
Прывід, мроя, каханне ці здань?..
Твой няўлоўны абрыс
Я намарна шукала ў свеце…
Рэха крокаў маіх,
І абдымкі, і вусны – у дзецях…
Аджылі… як лісты і лістота…
Зышліся на дым…
…Над застылай Каложай
Віфлеемская зорка гарыць,
Да нябёс, да святла –
Чалавечае наканаванне.
Людзі, зоры і птушкі –
Усе мы Божыя адлюстраванні.
І таму я іду –
па зямлі –
ад зямнога жытла…
2003 г. Гродна