Далёка-далёка за поле,
за сонечны, мройны прасцяг
ляціць павуцінне. Ніколі
яго не закончыцца шлях.
Высока-высока над полем
у нетрах блакітнай імглы
з адвечным нясцішаным болем
лунаюць кругамі буслы.
Вякамі было гэтаксама,
нічога адметнага ў тым,
што ў ветра — паўднёвы напрамак,
што далеч — прыбраная ў дым.
I ўсё ж адчуванне такое
над пожняю жнівеньскіх ніў,
нібыта я нешта святое
на вечныя векі згубіў.