З непарсчэсванымі пасмамі
Ад ліхалеццяў да нягод
Брыдзе з цвярозым Санча Пансаю
Сіньёр гідальга Дон Кіхот.
Шарэе неба каламутнае
На голых дрэвах і трысці,
I Санча сто гадоў пакутліва
Не можа рыцару ўдзяўбці,
Што не ў пашане зараз гаерства,
Што некарысны ваш прыход,
Што вы шляхоў не заўважаеце,
Сіньёр гідальга Дон Кіхот.
На іх – фіскалы і варожыны,
I той жа пыл, і той жа бруд,
Бо лёс нікім не заварожаны –
У ім дасюль багата смут!
Але ўся справа ў тым, каб з пошасці,
Няславы, смецця і дзярма
Набрацца мужнасці і гожасці
I іх збаёдаць задарма.