Доўмант, ці гэта ты!?
ці зноў я бачу зданні?
перада мной стаіць ваяр!
у пышным рыцарскім убранні,
зямлі пскоўскай уладар.
узяўшы меч моцнаю рукою,
ён глядзіць у даль.
быццам бы чакае нешта,
але марна, усе скончылась нажаль...
у полі вецер травы гойдае калыша,
над зямлёю чырванее небасвод,
і відаць як тур магутны цяжка дыша.
ён бачыў усіх тых ваявод,
што з Доўмантам дружыны гналі,
у цяжкі бой, крывавы бой!
як з ранку коні росы з траў пааббівалі,
крыкі вояў сутрасалі іх пакой.
латы громка грахаталі!
у шчэпкі разляталіся шчыта,
дрыжыны перамогу здабывалі,
верныя князя мужныя сыны.