Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Ігар Гайкевіч

Сярэдняя: 3.9 (8 галасоў)

і дрэва гэтае ўпала
самотна росшы ў гаі.
не мужыцкая рука яго зрубала
не мужык яго вырашыў ссякчы.
бярозка доўга памірала
яна гніла з нутры.
тачылі яе чэрві,
грызлі яны яе з нутры.
ніхто не чуў болю ў плачы
ніхто не чуў яе мальбы
а яна ў самоце моўчкі памірала
не ў сілах быў ветрык ей дапамагчы.
бярозка звонку выглядала стройнай
была прывабна, як і ўсе
цудоўна ў весну загарала
пупышкі ярка па вясне.
але ў нутры ўжо ўсе трымцела
і па ціху ўсе гніло.
яна такой сумнай долі не хацела.
але час настаў, жыцце яе прайшло.
час прыйшоў пакінуць гэты свет так рана
не паспеўшы тут пакінуць след.
яна знямоглая рухнула,упала .
і ніхто не ўзгадае пра яе
адзін ветрык шпаркі хуткі
усе плакаў, ен вельмі сумаваў
і скочыў у гай бярозавы бялюткі
ён рваў ўсе, і грозна ён крычаў
крычаў чаму на дапамогу
ёй прыйсці ніхто не змог
хто загінуць ёй дазволіў?
крычаў ветрык ўсе дарэмна
і адказу не пачуў.
у гатэм гаі жыцце ляціць імгненна
усе чакаюць долячку сваю.
гаротна птаства заспявала
злостна ветрык лісце ўсе ірваў,жбурляў
і зязюле болей не кувала
і гнеў нічога не змяняў.



Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Дзе ж быў Твой народ, мая Радзіма?
калі пілавалі ворагі цябе.
забівалі твойго сына...
стаяць на могілках матулі ў журбе.

Чаму маўчалі нашыя мужчыны?
папусціўшы голавы да ног.
пакуль снавалі дзікія дружыны,
Твой, Айчына, разбураючы парог.

Крыжы кругом ды крумкачы-вар'яты.
сцерагуць папусцеўшы бор,
стаяць паўсюль пустыя хаты...
няўжо прайшоў маей Радзімай мор.



Сярэдняя: 3.1 (7 галасоў)

Доўмант, ці гэта ты!?
ці зноў я бачу зданні?
перада мной стаіць ваяр!
у пышным рыцарскім убранні,
зямлі пскоўскай уладар.
узяўшы меч моцнаю рукою,
ён глядзіць у даль.
быццам бы чакае нешта,
але марна, усе скончылась нажаль...
у полі вецер травы гойдае калыша,
над зямлёю чырванее небасвод,
і відаць як тур магутны цяжка дыша.
ён бачыў усіх тых ваявод,
што з Доўмантам дружыны гналі,
у цяжкі бой, крывавы бой!
як з ранку коні росы з траў пааббівалі,
крыкі вояў сутрасалі іх пакой.
латы громка грахаталі!
у шчэпкі разляталіся шчыта,
дрыжыны перамогу здабывалі,
верныя князя мужныя сыны.



Сярэдняя: 4 (4 галасоў)

На небе зорка зяе,
захапіўшы небасвод!
яна простор любоўю авявае ,
ціха крочыць на пярод.

та зорачка ярчэй за сонца.
роўных у прыгажосці ёй няма!
загляні ж у мае аконца,
прашу цябе, але дарма.

Яна на небе ў танцы скача,
какетку,польку, падыспан.
ты пакахай мяне вар'ята,
закахаўся я, ці то месяца падман?

я пакахаў цябе адразу,
як толькі трапіў у тую ноч.
не прабачу нікаму тваю абразу!
ты па жыцці са мною кроч.

мая ты зорка у цёмным небе.
кахаю я цябе!
як жабрак бачыць шчасця ў хлебе!
я свайго шчасця не бачу без цябе!

і калі трубы заравуць у небе,
анелы спусцяцца да нас.
ты ўратуеш мяне ў іхнім гневе
судны дзень абойдзе нам.