Другімі сказана даўно
Усё, што я прамовіць меўся,
І мой радок застыў, сумеўся,
Згубіў чарговае звяно.
Шчэ не народжаны, ды ўжо
Чакае зручную хвіліну,
Як перарэжуць пупавіну,
Цярпення скінуўшы лаўжо.
Бягуць свавольныя радкі
І не пытаюцца дазволу,
Пакору несці ці крамолу
На белы свет ва ўсе бакі.
Бягуць радкі,
Жывуць радкі.
Іх лёс, як сэрца, – трапяткі.
Сягоння.
І ва ўсе вякі.