Ужо не грэюць сонца промні,
Спеў птушак не чуваць лагодны,
І вецер моцны дзмець.
Праходзіў вечарам халодным,
На жоўтым, выцвелым газоне
Убачыў дзьмухавец.
Ён стаў адзін сярод пустэчы,
Хоць кволы звонку, моцны ў сэрцы,
Насуперак зіме.
І сонца, убачыўшы дарэчы,
Так слаба, проста ў гэта месца
Пускала прамяні.
Я зразумеў тады адразу:
Ніводнай у жыцці заразы
Я не пермагу,
Калі сабе аднойчы здраджу,
Не дам сабе прамых адказаў,
Змагацца не змагу.
У любой жыццёвай навальніцы
Нам нельга проста так спыніцца
І рукі апусціць.
Трэба за шанец зачапіцца,
І на сяброў тых не забыцца,
Што будуць у шляху свяціць.