Абанент,
катораму вы званіце,
часова недаступны.
Недасягальны.
Грозны мент
у думках на рэпіце
шукае наступствы,
ужо крымінальныя.

Абанент - не абанент...
Ператэльваю разоў дзесяць,
пасінелымі пальцамі
цісну зялёную кнопку,
не веру, што абанемент
атрыманы дзесьці
на трохразовую пайку
і недахоп добрых навінаў звонку.

Супакоіцца.
Удыхнуў - выдыхнуў.
У спісах затрыманых шукаю,
але не магу знайсці
патрэбнае імя,
як у бяссонніцу
мозг назойліва падмануў:
сутарэнні малюе, сярод іх блукаю, -
камера тры на чатыры для дваццаці,
але сярод спісаў няма.

Глухар. Бомж. Маяк,
ці як яшчэ гэта
называецца цяпер,
усё адно, -
надзеі знак,
што не забралі ў гетта,
навігатар батарэю зжэр,
а на сэрцы цяпло.

У гэткія дні
трэба рабіцца
куклаводам
Чэхаславацкім,
напярэдадні,
каб не страціцца, не спазніцца,
назначаць сустрэчы пад білбордам
з графам Чапскім.

Папяровыя запіскі
па белпошце з паштовым голубам -
нядрэнная альтэрнатыва
у свеце з адключаным інтэрнэтам,
рэйтынг нізкі,
але што яшчэ трэба вам,
раз іншай няма перспектывы,
гэта сродак з рамантычным імпэтам.

Пад кашулю прапоўз халадок,
У нябёсах аблокаў конніца,
У вачах ад свячы аганёк,
А з ім я і мая бяссонніца.

Закруціўся ў кокан коўдры,
Ноч размову са мной павяла.
Праглядаю жыцця паўторы
І ратую кавалак цяпла.

Месяц зноў захацеў падмануць –
Ён падслухаў мае таямніцы,
То спрабуе пад коўдру слізнуць,
То гадае, чаму мне не спіцца.

Ў вышыні перамігваюцца зоркі –
Не сумуй, маўляў, мы жа з табою.
А вароны разносяць плёткі,
Пра іх ціхія мары і мроі.

Ноч крычыць – размаўляй са мной, дружа,
Я хачу табе цалкам запомніцца!
Варыянтаў ты маеш ня дужа,
Я насамрэч і ёсць бяссонніца.