Бегаць на аселіцы з сябрамі
Я ў дзяцінстве днямі быў гатоў.
Ды мяне да дому кліча мама, –
Чую на аселіцы гадоў.
– Трэба у дзярагу нам збірацца.
Дзён багата ў жніўні корміць дзень.
І з мяшкамі ў лесу пабірацца
З мамай мы гаротныя ідзем.
Часам адшукаць дзяражку цяжка.
Ды як сэрцы лашчыць нам яна,
Калі недзе ўбачым: густа, важка
Залаціцца, быццам збажына.
І лягчэй, вядома, йсці да хаты
З ношаю нялёгкай на плячах,
Выглядаць пры гэтым зухавата
У цікаўнай вёскі на вачах.
Ды сябе старацелем у нечым
Адчуваць мне радасна было:
Ад дзярагі высахлай у печы
Золатам – прасеяны пылок.
Весела ўсміхаўся нарыхтоўшчык:
– Сёлета ў вас добры намалот.
Вось вам, калі ласка, вашы грошы.
Бачу за ваколіцаю год:
Ў клас наступны ў верасні іду я
У абновах ззяючы увесь,
Купленых за міластыню тую,
Што падаў нам шчодры дзядзька Лес.
*Дзярага – лясная лекавая расліна жоўтага колеру, па навуковаму: лекаподзій.