Джунглі на шкле
марозам
малююцца,
Чырвоныя дахі –
браня чарапах.
Утульна зблытаныя
Пражскія вуліцы
Выдыхаюць
таямнічы
аптэчны пах.
Твае вусны
абсэнт
інтымна аблізвае —
Сіні агонь
на зялёнай крыві,
І вось
прытомнасць
няўпэўнена
слізгае,
Думкі і рэчы
хоча скрывіць,
Самотны ліхтар
баіцца
холаду,
Бы недакурак,
кінуты ў снег,
Чырвонашчокаму
гораду-волату
Глядзіць у твар
праз шкельцы пенснэ.
У ноч,
нібы ў калодзеж,
ты ўскочыла –
О, дзікая слодыч
палыннай маны! –
Накрыйся снегам,
засні няскончанай,
Меньш словаў –
меней
вайны!