Вось – просты чалавек, кавалак біямассы
І будучы жыхар драўлянае труны.
Ці здольны ён спазнаць, застаўшыся сам-насам,
Як брыдка існаваць за кратамі маны?
Ці можа ён адчуць у гонцы мітуслівай,
Што гэта зноў над ім смяецца небасхіл?
Гадуйся, чалавек! Ты ў невуцтве шчаслівы;
Учора эмбрыён, а заўтра – толькі пыл.