Мне ў вакно усміхаецца вечар.
А за ім і прастуджаны вецер
Пракураным сіплым голасам
Стараецца спець серэнаду мне
Пра адданасць, каханне вернае.
Ды спатыкаецца песня яго
Аб крыло маладога месяца.
Бо месяц у небе ясным
Не пяе, не крычыць, не жаліцца –
А сагравае пасцель маю
Поглядам мілым, ласкавым.
У валасах ён маіх купаецца.
І усю мяне абцалоўвае-
Кветку на падваконніку.