Вечар тулiць павекi,
Спаць пайшла далячынь.
Паланянкай у Мекку
Спiць Давер на плячы.
Помню, некалi мама
Словам боль мой лячыла;
Сэрцу трэба так мала,
Каб яно адпачыла.
Вось i бойся – у вечар
Нi святло адключыць,
А спужаць (нiбы вечнасць)
Ты Давер на плячы.