Гадзінай шарай, нібы ў Леце,
канаў і дол, небасхоў,
і раптам – вызарыла ў свеце,
я думала, што гэта вецер,
а гэта ты была, Любоў!
Я помню позірк навальніцы
і гуд далёкіх перуноў
і ліўняў шум над доляй ніцай,
і смагу – век не наталіцца,
а гэта ты была, Любоў!
О, як я прагла той сустрэчы
у плыні дзён, у лёце сноў!
Я думала, мне шаль на плечы
накінуў летні сіні вечар,
а гэта ты была, Любоў...
з кнігі "ПЛАЧ ПА АНЁЛУ" , Мн, "Логвінаў", 2004
Выдатны верш, Людміла! Проста
Выдатны верш, Людміла! Проста цудоўны!
Трохі запінаўся на другім радку - не хапае галосных, як быццам ...
Дзякуй надобрым слове! У
Дзякуй надобрым слове! У другім радку прапушчана "і": канаў і дол, і небасхоў...