Я выйшаў прыкурыць ад светляка,
Які злятаў з распаленага цела
Той зоркі, што зярняткам спадцішка
Самотна побліз месяца мігцела.
Цыкадамі быў поўны гай стары,
Сярод травы гучала ў тэмпе presto
Вар’яцтва супярэчлівай ігры
Iх дадэкафанічнага аркестра.
Святляк пагас. I шчыльна, як пляцень,
Рагоз гайдаў ля рэчкі пры рагозе.
Сыходзячы ў элізіум, мой цень
Збянтэжыўся і знік на паўдарозе.
Туман клубіўся ў гэтым гаі. Там
Ён давідна між дрэвамі хаваўся...
I матылька баяўся Мандэльштам,
А матылёк Набокава баяўся.