Верш на свабоду з душы маёй імкнецца
Радкамі, слоўцамі да вуснаў, а тады…
Матулі песняю пяшчотнаю пральецца,
Убранствам белым ляжа на сады.
Верш на свабоду ён напіўся траваў,
Ў цішы святой спалосканы дажджом
І голас прашчураў і звон далёкіх храмаў
Ён як ручнік, што вытканы радком.
Ён песня, плач, і смех, і навальніца,
Сагрэтая ралля маёй вясной.
Крыштальны ён як родная крыніца
Навекі дараваная зямлёй!
Верш на свабоду бывае і з адчаем,
І сцяўшы зубы са слязінай напрасткі,
Гартанным крыкам неба разрывае,
Каб там у высях гартаваліся радкі.
Верш на свабоду, ён непераможны,
Цяплом сагрэты сэрца і душы.
Сваечасовы, мужны не адложны,
Які не раз пажарышчы тушыў.
Ён песня, плач, і смех, і навальніца
Сагрэтая ралля маёй вясной.
Крыштальны ён як родная крыніца
Навекі дараваная зямлёй!