Горка ўспамінаючы нягоды,
Судзячы глухую даўніну,
Як жа нам ня хочацца
Заўсёды
На сябе прымаць усю віну!
Сьцішваючы скрушнае рыданьне,
Боль свой разбаўляючы ў віне,
Мы сабе шукаем апраўданьне
На чужой, нялюбай старане.
У душы пануюць невылазна —
Колькі іх сабе ні выбачай —
Раўнадушны сьмех старога блазна
І бясьсільны малады адчай.
I ўзыходзіць на лугах наступства
Забыцьця калючая трава...
Нам пакорнасьць нашую і глупства
Бог ужо стаміўся дараваць...