… і нарэшце ўсё ж схапілі. З гікам, свістам
пацягнулі на вяроўцы ў суд.
Панабегла ўсякіх — чыстых і нячыстых,
нат бязногі, нат сляпы быў тут.
Ярасць, гнеў перапаўнялі пляц вячысты;
хтось праклёны слаў, хтось камень запусціў
(аказалася пазней — адзін з нячыстых);
кару для яго натоўп маліў.
Пісар абвясціў судовае рашэнне:
«Хай другім злачынцам будзе ўрок!
Гэтае найядавітае стварэнне
засушыць і сцерці ў парашок».
Бурнай радасцю азваўся пляц на вырак.
«Так-то!.. Верна!.. Прэч з падонка дух!..
Дайце мне яго!.. Не ўджаліш болей, вырад!..»
Ён самотна паглядзеў наўкруг.
«Каб узяць з мяне карысць, сатрыце ў пральны.
Толькі знай, святы сінедрыён:
для таго быць ядавітым натуральна,
хто ад нараджэння — скарпіён.»