Калі з руінаў Бабілёна
мы беглі ўпрочкі –
хто як мог,
на незлічоныя плямёны
нас падзяліў Вялікі Бог.
І палажыў між намі межы,
і мовы розныя нам даў,
каб новай Бабілёнскай вежы
ніхто ўжо больш не будаваў.
– Вось умудрыў!
Куды ўжо болей! –
кпіць і пасёння сатана. –
Каб Той,
што ў небе,
даў мне волю,
ў вас мова сталася б адна.
Бо як жа быць вам,
бедалагам?
Хоць кідай галаву на злом!
Адны дабро назвалі благам,
другія блага лічаць злом…
О не, хітруга!
Не падманіш!
Хай немата твой рот замкне.
Калі маю гаворку ганіш,
ты самы горшы вораг мне.
А ні капытам,
а ні рогам
мне чорт не ўчыніць анічога.
бо мовай,
дадзенаю Богам,
штодня прашу я ласкі Бога.