Аб Мове Роднай замоўлю Слова я…
***
Жыццё гадЫ пакрыху адбірае…
Прыходзе Сьмерць,
і кажа нам:
– ПарА.
Старэюць хаты…
Дрэвы паміраюць…
Зыходзяць людзі на пагостны Край.

Жыццё – дае гадЫ, і забірае...
Ў скарбонку Вечнасці кладзе.
Калі ж, хто з нас і памірае,
то, ў Рай, ці ў Ад – не пападзе.
Зямля усіх нас – у сябе прыемле.
І творыць прах –
і з Добрага, і з Злога…
Мы, як Сусвета частка,
ляжэм ў зЕмлю.
І застаюцца толькі –
наша Праца з Словам.

Калі ж Народ губляе сваю Мову,
Гісторыя народ такі –
як сьмецце можа змесьці !
Бо, ў Будучыні
не павядуць Размову,
пра той народ –
чыёй і Мовы ўжо няма на Сьвеце.
*+*
1 сакавіка 2014 г. Менск. Беларусь.

**( пакрыху – понемногу; адбірае – отбирает; і кажа – и говорит;
хаты – дома; дрэвы – деревья; пагостны Край – погост,кладбище;
скарбонка – копилка; у сябе прыемле – в себя принимает;
Праца – Труд; губляе – теряет; сьмецце – никчемный мусор;
Будучыня – Будущее; Размова – разговор).

Брат мой! Братка мой! Братачка родны!
Адкажы – сам сабе адкажы:
Чым зрабіўся табе непрыгодны
Скарб бясцэнны тваёй жа душы?

Ад чаго так бяздумна, бязмоўна
Ты яго выракаешся сам?
І чаму табе так усё роўна,
Што аборай становіцца храм?

Ці таму, што калісьці падступна
Растапталі твой шчыры давер?
Што на ніве, дзе сеяў ты рупна,
Вытраўляліся ўсходы твае?

Што ў стагоддзях варожыя збродні
Распіналі твой лёс на крыжы?
Брат мой, братка мой, братачка родны,
Адкажы – сам сабе адкажы!

Жыў ты ў горы, змагаўся ў няволі,
I канаў, і сыходзіў крывёй,
I жывым ты гарэў, а ніколі
Не саромеўся мовы сваёй.

Схамяніся ж, ачніся, агледзься!
Ды разваж, ды раздумай як сьлед:
Што пакінеш ты з поля ў налецьце?
З чым нашчадкі пакажуцца ў сьвет?

Ці паверыў, што род твой бясплодны,
I свой лёс прамяняў на чужы?..
Брат мой! Братка мой! Братачка родны!
Адкажы. Сам сабе адкажы!