У нас на полі ёсць Каме́нь.
Ляжыць і спіць ён кожны дзень.
Застаўся тут, ад ледзянякоў.
Ня абхапіць нам ўсіх яго бакоў.
Хацелі ў поля край яго стягнуць.
Гырчалі людзі, коні лейцы рвуць.
Ня ў сілах ім адолець той Каме́нь.
Які ляжыць, смяецца з іх што дзень.
Ўлетку сонца грэе яго бок.
Ўзімку шэрай кожухам ляжыць.
Здаецца нам, што гэта абібок.
І ні куды заўжды ён не збяжыць.
Але на змену коням, выйшлі трактары.
Трасы, шчыпленне рвалі, што тут ні кажы.
Паддаўся трохі ім Каме́нь...
Але ляжыць на мейсцы і па гэты дзень...