“Касі, каса, пакуль раса.
Раса далоў. Мы косім зноў”.
А пад касою той трава.
Трава – не кроў, не галава.
І травы мятныя ляжаць.
Пасля стагі ў лугах стаяць.
Пасля і нас пакосіць лёс -
Нібы траву між белых рос.
“Касі, каса, пакуль раса”.
О, ісціна, - нібы сляза.