Хвалілася бура:
«Брат вецер!..
Я –
самая моцная ў свеце:
асілкі-дубы
вырву з коранем…
І ты – захачу –
мне пакорышся!»
…А ветрык-гарэза
прайшоўся па бору –
той песняй азваўся
птушынага хору…
Узвіўся у неба
да хмарак імглістых –
яны сыпанулі
дажджом серабрыстым…
А толькі крануўся ён
гладзі азёрнай –
яна разгулялася
сполахам зорным…
І бура знямела
ў здзіўленні няўмольным:
«Што ж!..
Вольнаму – воля…
Вольнаму… воля!»