Вы чайкамі ўзляталі
з рыжых купін —
Мой карабель праводзілі ў дарогу...
Вярталіся —
і свой жа клопат рупіў, —
«Кі-гі» тужлівае
гайдаючы над логам.
Я разумеў вас, кнігаўкі:
начамі —
Праз нетры,
праз вякоў напластаванні —
Вы морам трызнілі.
Аб купіны з адчаем
Вы біліся,
прачнуўшыся ўранні.
Над чортавымі вокнамі,
стаўкамі,
Як перад штормам, голасна крычалі
I, нібы ў мора,
кідаліся каменем —
Трыццатае калена белых чаек...
Я разумеў вас, кнігаўкі...
I вы мне
Ключы далі да ўсіх сваіх сакрэтаў.
I толькі аднаго я ў вас не выменяў,
I аднаго я не спасціг дагэтуль:
Ад сілы вашай і ад вашай веры,
Ад памяці — глыбокай і бяскрайняй —
Дзе ключ хаваеце? Дзе тыя дзверы?..
Скажыце... Я не выдам тайны...